विस्फोटपछिको समय उनी सम्झिन चाहँदैनन् । महिनौं उपचार, आर्थिक संकट र औषधिसँगको झर्कोलाग्दो संगत, अस्पतालको उच्चाटलाग्दो बसाइले उनी मानसिक रूपमै थाकेजस्ता देखिन्छन् । बिहीबार दिउँसो अस्पताल पुग्दा उनी बायाँ फर्केर पल्टिरहेका थिए । केही बोल्ने मुडमा थिएनन् । धेरैबेरपछि सुस्तरी फुसफुसाए तर उनको स्वरमा हैरानी र झर्को मिसिएको थियो । छेवैको बेडमा उपचाररत बुबालाई कुरिरहेका धादिङका सन्तोष तामाङले छोटुले बुधबारदेखि केही नखाएको सुनाए । उनैले छोटुको कुरुवा कोही नभएको र छोरी बेला–बेला आएर केही घण्टा बसी फर्किने गरेको सुनाए । ‘बोल्न खोज्नुहुन्न, केही पनि खानुभएको छैन,’ सन्तोषले भने, ‘हामीले दिँदा पनि खानै मान्नुहुन्न ।’